Το «Βιβλίο» είναι ένα βιβλίο γιά τα πράγματα πού νομίζουμε ότι ξέρουμε ενώ γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα ξέρουμε.

Μέχρι τα κείμενα να ονομαστούν «Βιβλιο», γράφονταν σε φύλλα χαρτιού, πακέτα από τσιγάρα, χαρτοπετσέτες, στα κενά πεδία των εφημερίδων-λοξά. Έπειτα καθαρογράφονταν, στιβάζονταν στα ράφια, έμπαιναν στα συρτάρια, ανάμεσα σε σελίδες άλλων βιβλίων, σε άδειες κούτες παπουτσιών, σε μεταλικά πολύχρωμα κουτιά «moon cakes». Φυλλάσονταν ή κρύβωνταν;! Μη τυχόν και τα διαβάσει κανείς, να τα κρίνει και να μην τα εκτιμήσει. Να θεωρήσει αυτήν, πού τα έγραψε απαιτητική και ατάλαντη. Περισσότερο από την ίδια τη γραφέα η οποία, πέρα από τον αναγνώστη, φοβότανε να μην ντροπιαστεί και ακόμη περισσοτερο φοβόταν αυτόν το «φόβο».

Άλλαξαν οι καιροί αλλά και μέρη. Όπως γίνεται συνήθως, αυτές οι αλλαγές φέραν μεγαλύτερο φόβο νέου και αγνώστου. Στα κουτιά κρυμμένα, με τόση προσπάθεια, ανασφάλειες και φόβοι, ξαφνικά αρχίζαν να φαίνονται σαν σημείο αναφοράς. Το ένστικτο της επιβίωσης μεταμόρφωσε τη γραφέα σε χαρακτήρα των γραπτών της, τώρα πια είχε από που να κρατηθεί...

Ειδωμένα σε λέξη, ειπωμένα σε ήχο, ακουσμένα σε αίσθημα, βιωμένα σε σκέψη, νοημένα σε γραπτό, γραμμένα σε βιβλίο και το «Βιβλίο» - έγινε η προσπάθεια να επιβίωσει σ'αυτόν τον χωρόχρόνο. Και μάλλον, προσπάθεια... πετυχημένη

Επιζούσα γραφέας – χαρακτήρας.